Sos sojowy, aromatyczna przyprawa i konserwująca, jest ostoją chińskiej gotowania. Jest wytwarzany przez gotowanie i fermentację soi, które są następnie pokryte osoloną wodą przez kilka tygodni, co powoduje cienki, czerwonawo-brązowy płyn, którego pierwotnymi smakami są sól i umami. Soja są uprawiane w Chinach od tysięcy lat. Wysoce wszechstronna uprawa, może być marynowana lub fermentowana; namoczone i uziemione, aby zrobić mleko sojowe; zsiadł do zrobienia tofu, a nawet używanego jako nawóz. Poza Chinami jest być może najbardziej znany jako główny składnik sosu sojowego. Browar sosu sojowego w Chinach Przedsiębiorca sosu sojowego był wcześniejszym sezonem znanym jako Jiang. Przez zmarłą dynastię Zhou (1046-256 pne) Jiang był pikantną pastą wykonaną z fermentacyjnego mięsa, ryb lub zboża. W dynastii Han (206 pne 220 n.e.) składniki zostały zastąpione soją, które były znacznie bardziej dostępne, ponieważ było łatwe do zbioru, nawet na biednej ziemi. W okresie Han soja sfermentowano, aby stworzyć pastę zwaną douchi, która składała się z solonych, półferycznych soi. To właśnie ten duchi ewoluował w sos sojowy. Stał się znany pod nowoczesnym chińskim nazwą Jiangyou przez dynastię Song (960-1279). W XIII wieku fermentacja soi została również wprowadzona do Japonii przez mnichów buddyjskich. (W rzeczywistości angielska nazwa sosu sojowego pochodzi z jego japońskiej nazwy, Shoyu.) Krzyżowe rozprzestrzenianie się sosu sojowego oznaczało, że ostatecznie stał się kluczowym składnikiem kuchni Japonii, Korei i Wietnamu. W XVII i XVIII wieku sos sojowy rozprzestrzenił się na zachód i ostat